Belesçilik

Karþýlýksýz iyilik infak’a iþarettir. Bu meyanda bir hadis hatýrlýyorum; “Aðýr duyana söz iþittirmek sadakadýr” der Efendimiz (sav) .
Tabi bunlar yerli yerincedir.
Ancak her þeyi maddi manevi sürekli baþkasýndan beklemek, ihlaslý davranmamak, yani bir anlamda üretimsizlik de beleþçiliðe iþaret eder.
Beleþçilerin beklentilere, ilginç ve özgün yaklaþýmlarý vardýr.
Özellikle ‘üretim’ ile ilgili konulara önem vermeye hiç de niyetli görünmezler. Üzerine eðilmedikleri gibi tam tersine duyarsýz davranýrlar. Bu tür sýnýfýn türemesi, asalak hale gelmesi toplumun yapýsýný, kültürel konumunu tehlikeye atar.
Büsbütün kötüleþmesine sebep olmakla kalmaz, beyin gücünün, geliþip serpilmemesine týkanmasýna neden olur. Bu konum beþeri düzeyde evrensellik ilkelerine terstir. 
Ýþin ilginç yaný kimi insanlarýn bu katý tutumlarýný sürdürmekten yana tavýr koymalarýdýr ki, uyarýldýklarý halde bu sevdadan vazgeçmezler.
Bir ademe yakýþmayan bu þaþkýnlýk herhalde Allah’ýn MUDÝL isminin açýða çýkýþý ile ilgilidir.
Ayrýca, gerçek anlamdaki iyiliði, piþirilip hazýr halde önüne konan sofranýn varlýðýný hissedemediklerinden tanýnmalarý güç bir hale getirebilir. Beleþçilik vasfý, insani deðerler açýsýndan tasvip edilen etik bir ahlak olamaz.
O yüzden insan üretebilmeli, deðiþiklikleri anýnda takip etmeli, hazýra konma huyundan vazgeçerek tembelliði huy haline getirmekten kaçýnmalýdýr.
Ancak, yardým istemekle, beleþçi olmak ayný þey deðildir. Sistemin toplum üzerindeki vardýðý mükemmellik de budur iþte.
Yardým, sorunu çözemeyen ama çözmeye azimli olan bir kiþiye yapýlan iyiliktir. Karþýlýk beklemezsizin yapýlanýdýr. Bu bir nevi paylaþmadýr. Söz konusu farký ayýrt etmeden talep edilen iyilik altýndaki þeyler, herkesi ‘beleþçi hale’ durumuna sokacak ve toplumu daðýtacaktýr.
Bu tür eylemler ise insaný yaratýlýþ gayesini bilmekten mahrum býrakýr. Böyle olunca beleþçiliðin kronik bir hastalýk haline gelmesi muhtemeldir.
Bunun sürekli olmasý bir düþ kýrýklýðý yaþatýr. Ýliþki içinde bulunan kiþilere hayatý çekilmez hale dönüþtürür.