İlk olarak her şeyin bir başlangıcı ve bir sonu var diye öğretilmişti bizlere. Bugünkü bilgilerimize göre Evren’in bir başlangıcı vardı, ünlü bir fizikçinin dediği gibi “Başında uyuya kaldığımız ve ortasında uyandığımız bu filmin başlangıcını tahmin etmeye çalışıyorduk.” Bu söz konusu filmin adına big bang demiştik. O kadar büyük bir yapıya sahipti ki bu sistem, kafamızda canlandıramıyorduk ve hala keşfedilmemiş bir çok sırrı, bir çok özelliği bulunmaktaydı bizlere göre. Onları da “karanlık” olarak isimlendirdik. Bilginin olmadığı yer karanlıktı bizler için. Hayata başka bir açıdan baktığımızda ise doğumla beraber İnsan’ın yaşam mücadelesi başlıyordu ki güncel bilgilerimiz artık bu mücadelenin anne karnında başladığını ifade ediyordu bizlere. Bilgi akıyordu her taraftan doğumla beraber yaşamı başlayan bireye. Her gün yeni bir şeyler öğreniyordu annesinden, babasından, kardeşinden, çevresinden… Sen ayrı bir bireysin diye kazımışlardı kafasına. Damarlarında asil kan akmaktaydı, bildiğini sandığı her şeyi bölmüşlerdi, parçalamışlardı, sınıflandırmışlardı. İyi vardı, kötü vardı, güzel vardı, çirkin vardı. Kimileri için ise Ar, Namus şişesi hayatta olma sebepleriydi. Kimi yapılar ise “seni” yerine “teni” sever olmuşlardı. Fakat hiç sorgulamıyordu öğrendiklerini, nereden gelmekteydiler, nereye gitmekteydiler, bu yaşamda olmalarındaki amaçları neydi, hedefleri neydi? Çoğu atalarının izi üzerineydiler, yalnız ya ataları yanlış iz üzerinde iseler ! Onları diğer canlılardan farklı kılan özellikleri olmaydı ama acaba bunlar neydi, bu özelliklere ulaşabilmek adına neler yapmak gerekliydi? Sonuçta her şey bir başlangıcı, bir sonu olduğu söylenmişti ya bizlere, fakat Kitabullah’taki bilgiler farklıydı, orada ne bir başlangıcı ne de bir sonu var yazmaktaydı. Özet olarak İşin aslına gelirsek, yıllar sonra arınmayı başaranlar öğrendiler ki “Bir İkiz Kardeşlerinin Olduğunu…”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder